Calanthe vestita

Lindley 1833
Podrodzina: Epidendroideae
Plemię: Arethuseae
Podplemię: Bletiinae

 

Foto: © Wolfgang Wieser. Wszelkie prawa zastrzeżone. Opublikowano za zgodą autora.

Calanthe vestita

Cytheris griffithii Wight, Preptanthe vestita (Lindley) Rchb. f., Amblyglottis pilosa De Vriese ex Lindley, Calanthe pilosa (De Vriese) Lindley, Preptanthe villosa Rchb. f., Calanthe regnieri Rchb. f., Calanthe turneri Rchb. f., Calanthe grandiflora Rolfe, Calanthe padangensis Schlechter ex Mansfeld.  

Występowanie:

Myanmar (Burma), Tajlandia, Wietnam, Malaje, Sumatra, Borneo, Jawa i Sulawesi. W Myanmar rośliny spotykano w pobliżu Mergui i Moulmein, ale brak dodatkowych szczegółów. Na półwyspie tajlandzkim rośliny spotkano w pobliżu Ranong oraz w innych miejscach tego półwyspu. Na Malajach napotkano je tylko raz, rosnące na wapieniach w pobliżu Batu Caves, nieco na północny-wschód od Kuala Lumpur. Odmianę sumatrańską znaleziono pierwotnie pomiędzy Padang Panjang a Kampong Tengah w zachodniej części Sumatry, na wysokości ok. 1000 m, ale później napotkano ją także w innych miejscach w zachodniej i północnej Sumatrze. Choć są wcześniejsze wiadomości o ich występowaniu na wyspie Jawa, to jednak Comber (1990) nie omawia tego szczegółowo, ponieważ od tamtej pory minęło sporo czasu. Na Borneo rośliny spotyka się w Kalimantan, Sarawaku i Sabah, gdzie rosną na wapieniach, na wysokościach 600-900 m. W Sarawaku spotykano je w licznych lokalizacjach od poziomu morza do wysokości 800 m.  

Klimat:

Zanotowane skrajne temperatury to 38°C i 10°C.
Średnia wilgotność waha się od 60% zimą do ponad 90% latem i jesienią.
Opady od 5 mm w grudniu-marcu do 1176 mm w lipcu.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 30,1/17,3°C w styczniu do 27/22°C przez całe lato i jesień.
Okres kwitnienia: Od września do kwietnia z maksimum w grudniu.

Uwagi różne:

Okres kwitnienia podawany w danych klimatycznych oparty jest na raportach hodowców. Hodowcy podają, że te rośliny charakteryzują się długim okresem kwitnienia. 

 

Informacje o roślinie i kwiatach:

Wielkość i typ rośliny:

Jest to duży epifit sympodialny, czasem też rosnący na skałach i w gruncie.  

Pseudobulwy/łodyga:

Pseudobulwy mają 8-12 cm długości. Te stożkowe do jajowatych pseudobulwy są srebrzysto-zielone i znacznie, choć tępo kanciaste.  

Liście:

Liście mają długość 45-60 cm i szerokość 10-12 cm. Liczne żółto-zielone liście pojawiają się po zakończeniu kwitnienia. Są szeroko lancetowate, podłużnie złożone, mają ostre zakończenie, zwężają się przy podstawie w rowkowaną szypułkę ze skrzydełkami, a przy końcu sezonu wegetacyjnego opadają. 

Kwiatostan:

Kwiatostan osiąga 60-80 cm długości. Półwzniesiony lub łukowaty pęd kwiatowy ma bardzo owłosioną szypułkę. Kwiaty tworzą kiście blisko podstawy pędu kwiatowego. 

Kwiaty:

Foto: © Wolfgang Wieser. Wszelkie prawa zastrzeżone. Opublikowano za zgodą autora.

Każdy kwiatostan wytwarza wiele kwiatów. Kwiaty mające 5,0-7,5 cm wysokości są białe z żółtym lub czerwonym zgrubieniem i czasem mogą mieć różowe zabarwienie na warżce. Płatki obu okółków są rozłożone, ale są mniej lub więcej odgięte w pobliżu wierzchołków. Płatki okółka zewnętrznego są eliptyczne do podłużnych, zwężają się do krótkiego, ale ostrego koniuszka, mają do 2 cm długości i 0,7 cm szerokości. Płatek grzbietowy jest wyprostowany, a boczne płatki zewnętrzne ukośnie kierują się do góry nieco ponad linię poziomu. Płatki okółka wewnętrznego mają kształt jajowaty do wydłużonego i mają szeroko zaokrąglone koniuszki. Mają 1,8 cm długości i 1,0 cm szerokości w pobliżu koniuszków, są ukośnie skierowane do góry pomiędzy bocznymi płatkami zewnętrznymi i płatkiem grzbietowym. Płaska warżka jest 3-klapowa, ma kształt jajowaty, 1,5-2,0 cm długości i 2 cm szerokości. Rozpostarte boczne działki warżki mają ok. 1 cm długości i 0,5 cm szerokości, są ukośnie podłużne z tępo zakończonymi wierzchołkami. Rozpostarta 2-częściowa działka środkowa ma kształt szeroko sercowaty, 1,2 cm długości, 1,8 cm szerokości i ma głębokie rozcięcie na środku obrzeżenia przy wierzchołku. Ostroga przy podstawie warżki ma ok. 2 cm długości i jest zakrzywiona do góry. Gruby prętosłup ma 0,6 cm długości.

Tłumaczenie: Grażyna Siemińska


-----------------  U P R A W A  ----------------

Temperatura:

Roślina ciepłolubna.

W lecie średnia temperatura dnia wynosi 27-28°C, nocy 22°C, co daje różnicę dobową 5-6°C. Najcieplejsze dni w roku to dni wiosenne, przed rozpoczęciem pory deszczowej. Średnia temperatura takiego wiosennego dnia to 30-33°C, nocy 21-22°C, a dobowa rozpiętość obniża się z 12 do 7°C. 

Światło:

25000-35000 luksów. Umiarkowanie jasne światło powinno być nieco przefiltrowane lub rozproszone, a rośliny nie powinny być wystawiane na bezpośrednie działanie południowego słońca. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza.  

Podlewanie:

W podanych siedliskach naturalnych opady są wyjątkowo obfite od końca wiosny aż do jesieni. Następnie ich średnia spada gwałtownie, przechodząc w trwającą około 4 miesiące porę suchą zimą i na początku wiosny. Długość i surowość okresu suchego zmienia się znacznie w zależności od obszaru występowania, ale wszyscy zgadzają się z tym, że te rośliny wymagają okresu suszy. Rośliny należy podlewać obficie w okresie intensywnego wzrostu, lecz należy zapewnić doskonały drenaż, aby podłoże wokół korzeni nigdy nie było rozłożone ani rozmokłe. Gdy na jesieni nowe przyrosty osiągną dojrzałość, ilość wody należy zmniejszyć.  

Nawożenie:

W okresie aktywnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Wielu hodowców preferuje stosowanie zrównoważonego nawozu przez cały rok, ale są i tacy, którzy od wiosny do połowy lata stosują nawóz o zwiększonej zawartości azotu, a następnie, późnym latem i jesienią, zaczynają stosować nawóz o większej zawartości fosforu. 

Podłoże:

Storczyki te wymagają bogatego podłoża o doskonałym drenażu. Hawkes (1965) zaleca dla zawsze zielonych gatunków Calanthe, które nie mają pseudobulw, stosowanie mieszanki składającej się z 1 części tłustej gliny, 1 części dobrze przefermentowanego obornika, 1/2 części pociętej paproci osmunda i 1/2 części pociętych włókien paproci drzewiastej. Dla gatunków Calanthe gubiących liście sugeruje on dodanie żwiru lub wulkanicznego pumeksu dla zapewnienia odpowiedniego drenażu. Inni hodowcy zalecają stosowanie mieszaniny 6 części drobnej kory, 1 części perlitu lub pumeksu i 3 części torfu zmieszanych ze świeżym mchem torfowcem. Do każdej z wymienionych wyżej mieszanek można też dodać jedną część średniej wielkości kawałków węgla drzewnego celem utrzymania przewiewności podłoża i uniknięcia jego zakwaszenia.  Hawkes (1965) podaje, że po osiągnięciu dojrzałości przez pseudobulwę Calanthe gubi ona liście, a dopiero potem pojawia się kwiatostan. Zaleca on, aby zmniejszyć albo nawet zupełnie zaprzestać podlewania, gdy roślina kwitnie.  Po zakończeniu kwitnienia rośliny należy wyjąć z pojemników, oczyścić pseudobulwy, a wszystkie stare korzenie usunąć. Następnie należy roślinę podzielić na pojedyncze pseudobulwy i te położyć na boku, z gołymi korzeniami, w chłodnym i suchym miejscu na cały okres zimy. Posadzić je należy wiosną dopiero wtedy, gdy nowe przyrosty osiągną długość ok. 5 cm. Hawkes uważa, że wytwarzanie kwiatów zapewnia tylko coroczne dzielenie i przesadzanie rośliny.  

Wilgotność powietrza:

Latem i na początku jesieni ponad 90%, potem stopniowo obniża się do 65-70% w zimie i na początku wiosny.  

Okres spoczynku:

Zimą średnia temperatura dnia wynosi 29-32°C, a nocy 17-18°C, z dobową amplitudą 11-13°C. W naturalnym siedlisku w okresie zimy i na początku wiosny opady są niewielkie, ale wilgoci dostarcza obfita rosa i nocne mgły. Ilość wody powinna być znacznie zmniejszona lub nawet wyeliminowana w czasie kwitnienia, a normalne podlewanie należy wznowić dopiero wtedy, gdy rozpoczyna się wzrost nowych przyrostów i dokonuje się przesadzenia roślin na wiosnę. Nawożenie należy wyeliminować aż do momentu pojawienia się nowych przyrostów i rozpoczęcia obfitszego podlewania na wiosnę.